Reisverslag

4 oktober 2002
Nog maar 6 uur te gaan. We vliegen boven de Atlantische oceaan met 800km/u. Vanmorgen haalde Jan me thuis op en toen we klaar waren voor vertrek vroegen we God of Hij bij ons wilde zijn tijdens onze reis. Maresja kwam met Lucy en een dikke buik ons ophalen. We stapten de vertrekhal in en… een mega lange rij voor de 1e van de totaal 3 bagagecontroles met x-ray apparatuur.
Wegens omstandigheden hadden we een half uur vertraging, maar de piloot beloofde sneller te vliegen. Ice Age was de enige leuke film die aan boord draaide (computer geanimeerde cartoon). Het eten smaakte goed (pasta of kip) Aangekomen in Chicago (erg groen, van boven gezien) moesten we door customs, maar hadden niet het groene papiertje ingevuld (hadden we niet gekregen) dus moesten we dat alsnog doen. Daarna met een metro naar de transferhal en toen begon het zoeken. In een rij gestaan, naar Gate 10 want we hadden onze aansluitende vlucht gemist, Cilia moest een uitgebreide controle ondergaan. Omdat we waarschijnlijk niet meer richting SF konden vertrekken maar misschien nog wel direct naar LA werden we naar de andere kant van de hal verwezen. (5 min. lopen met zware koffers!). Daar bleek dat dit niet mogelijk was omdat onze bagage naar SF is gelabeled.
Wij dus weer terug naar Gate 10 maar die verwezen ons naar de servicebalie (45 min. in de rij). Daar hielp een aardige dame ons aan “the last three seats on the aiplaine”… Maar (we zouden om 15.00 (=23.00 uur Nederlandse tijd) vertrekken) die vertrekt pas om 20.00. Dus wachten we daar nu op. Vanochtend heeft het in Chicago gespookt met het weer, vandaar dat vluchten in de war raakten. M’n hoofd is wat licht, het is nu 01.00 in Nederlanden het is hier buten licht….. rare gewaarwording.
Ons vliegtuig heeft vertraging, we gaan nu pas om 22.50 weg! Oef, valt dat even tegen! Cilia zag dat er ook een vlucht om 21.00 vertrekt. Dus proberen we deze vlucht te nemen en dat lukt! Twee andere mensen die samen met ons op de vlucht naar Chicago zaten hadden hun bagage nog en moesten deze nog laten inchecken, dus konden niet mee. In het vliegtuig zat ik naast een aardige dame
die voor haar werk naar San Francisco ging.Bijna de hele weg heb ik geslapen (4,5 uur). Ik voelde me wel een stuk beter daarna. Op SF-Airport konden we gelukkig snel onze bagage terugvinden. Een limousinechauffeur probeerde ons voor $46,-in zo’n ding te krijgen. We hadden d’r niet zoveel puf voor na zo’n lange dag. We stapten in een roze taxi die ons $ 33,50 naar het hostel bracht. Hij goochelde met cijfers en kwam op $36,- uit maar hij deed er moeilijk over dat we ‘m niet tipten. In het hostel kregen we (1.30) uitgelegd hoe alles daar werkte en moesten we ons bed nog opmaken in een kamer waar nog 18 anderen al heerlijk sliepen; lastig dus. Maar goed, toen we uiteindelijk met veel geluid lagen, moest m’n hoofd nog in slaap komen. De adrenaline stroomde toch nog. Een lange, lange dag…………

5 oktober 2002
Al om een uur of 6 waren we wakker. ’s Nachts af en toe ook maar ik had toch wel wat geslapen. Het ontbijt bestond uit een croissant, jus (en koffie) en we kochten er 2 muffins bij: ik zat supervol! Ff een mailtje aan iedereen sturen en toen een wandeling richting de stad en langs Fishersmans Bay. Met de kabeltram naar $2,- naar Union Square. Vandaar naar Chinatown gelopen. Toen via Broadway langs de pieren (een foodmarket) naar pier 39 gelopen. Pier 39 was erg gezellig: geinige zeerobben! Bij de Subway een lunch gegeten. Oh hé, we waren bijna vergeten om naar “Moost kroeket rood” toe te gaan het heuveltje met 3 of 4 S-bochten achter elkaar. Dat was even flink klimmen geblazen. Net toen ik een foto/film had gemaakt had een aantal vrienden/innen afgesproken om in hun ondergoed naar beneden te rennen! Geinig gezicht. Terug naar het hotel gelopen en daar de taxi naar het vliegveld genomen. Deze chauffeur was erg aardig en kreeg netjes een tip. (de chauffeur vertelde o.a. dat hij niet eens in het bezit van een winterjas was, vanwege het milde klimaat! ) Met het vliegtuig naar Los Angeles. Daar aangekomen moesten we meteen doorwandelen naar een volgende gate. Hier was het superdruk maar we werden snel in de rij naar het vliegtuig geholpen. Eerst moesten we door de customs heen. Daar stond een mega lange rij maar we mochten voordringen van de baliemedewerkster.

7 oktober 2002
Op het vliegveld in Auckland werden we verwelkomd met een gratis kopje thee door een aardige dame. Dat was zeer welkom na een vlucht van 12 uur. In het vliegtuig zagen we de zon langzaam opkomen: erg mooi! Gelukkig viel de nacht tijdens het vliegen waardoor we een deel van de tijd konden slapen. Als volleerde vlieg passagiers maakten we de vlucht naar Christchurch: 4e keer binnen 2 dagen inchecken waaronder de 2 grootste luchthavens van de wereld (Chigago, Los Angelos?) 5 Minuten na het belletje naar Maui camperverhuur kwamen ze ons ophalen. Na wat formaliteiten en een veel te korte uitleg over het hoe en wat van de camper reden we naar onze eerste kampeerplaats: Top 10 Holiday Meadow Park. Een aardige dame vond het niet erg om aan de zoveelste freshmen de gang van zaken uit te leggen. Toen de camper binnenste buiten gekeerd om ‘m een beetje te leren kennen. Supermarkt om de hoek (24h) Even later chinees gehaald voor 2 personen: uiteindelijk aten we er met z’n 3-en 2 avonden van voor $17! Heerlijk geslapen!

8 oktober 2002
Vroeg opgestaan want we worden met een shuttle opgehaald om met de Tranzalpine trein mee te gaan. De trein rijdt van oost naar west.
Eerst door “Nederlandse polderlandschappen” daarna Sahara-achtige landschappen, bergen met sneeuwtoppen en gletscherrivieren en aan het eind heuvellandschappen met tropische begroeiing. Aangekomen in Greymouth lunchen we in ’n “coffeeshop” waar een aardige dame ons helpt en uitleg geeft over een witte bloemsoort. Hier gaan we zeker terugkomen als we er langskomen!
Het was een goed idee om vandaag deze treinreis te maken na de lange vliegreis. Een pittige prijs ($139,– p.p. return). Maar samen met de uitvoerige uitleg van de conducteur welbesteed.
Toen we met de shuttle teruggingen kregen we nog een kleine tour van de chauffeur. Ik raakte ook nog in gesprek met een dame die met haar man op wereldreis was. “Mind your head dear!” ’s Avonds een wandeling gemaakt en boodschappen gedaan.

9 oktober 2002
Na het ontbijt uitgevonden hoe het werkt om een campervan van grijs water te legen en vullen met schoon water.
We gaan op weg naar Timaru (Timmaroe). We parkeren de camper in de buurt van de zee. Het ritje hier naar toe viel nog best mee. Geen bergen en een lekker rijdende auto. Het links-rijden valt ook best wel mee. De linkerbocht gaat nu als vanzelf, alleen de rechterbocht nog niet zo. We lopen eerst het plaatsje in en eten een echte Nieuw Zeelandse lunch: pie en een rool. Pie is een klein bakje bladerdeeg met vleesvulling. Na een babbeltje met iemand uit een camerashop liepen we naar het strand. Het water voelde lekker aan, maar helaas niet gezwommen ook i.v.m. de kwallen. We reden met de auto verder in de richting van Lake Tekapo (tèkappo).
Doordat we een afslag te ver hadden genomen (bij Pareora) kwamen we onderweg in de bergen langs een erg mooi gedeelte! We besloten de camper in Fairlie op het Top 10 park te plaatsen. Het aardige echtpaar dat daar afgelopen vrijdag de camping had overgenomen hielp ons behulpzaam. Een kleine wandeling langs de rivier was toch niet zo mooi als we dachten. ’s Avonds aten we sperziebonen met rode Kumara(kumrah): erg lekker!

10 oktober 2002
Hier in de bergen is het landschap mooi en afwisselend. De weg naar Timaru viel qua schoonheid toch wat tegen: het lijkt erg op het Hollands polderlandschap! 370 kilometer voor de boeg….pittig.
Door de kou en een verkeerd ingestelde wekker staan we om 7.00 op en rijden om kwart over 8 al van de camping naar Lake Tekapo. Het weer is sober maar het uitzicht is wel mooi. Leuk kerkje (Church of the good Sheperd) met een raam aan de voorkant dat uitkijkt over het meer.
Door naar Lake Pukaki waar we heel even de punt van Mount Cook konden zien, maar al gauw was ie tussen de wolken verdwenen. Onderweg nog wat gedronken bij een cafeetje: we zitten lekker in het zonnetje. In de zaak is ook een kunstgalerij. We ontmoeten buiten een 4-tal oudere mensen waarvan 2 uit Invercargill komen.
Ze vinden het erg leuk dat we naar Invercargill gaan, de meeste toeristen gaan direct naar Milford Sound en/of Queenstown. Verder naar de kust en Oamaru waar een pinguïn kolonie zou moeten zijn. Helaas komen de pinguïns pas een uur voor zonsondergang aan land…..helaas. De Moeraki Boulders zijn wel bijzonder maar we zijn er niet dichtbij geweest ($2, entree!) In Dunedin (Dun-iedin) moesten we even zoeken voordat we het Top 10 park gevonden hadden.
Eten gekookt, de verdere route gepland (200 km per dag de komende 11 dagen) en een e-mail naar huis gestuurd.

11 oktober 2002
Half 8 waren we allemaal al op. Gisteren had ik bij de supermarkt (New World) een blikje baked beans in tomato sauce en bacon gehaald. Dit maakte ik vanmorgen met een gebakken ei klaar voor ons. Cilia hoeft niet, dacht ik, nou mooi wel dus. Ondanks dat ’t best vettig & zwaar is had ze er wel trek in. Waarschijnlijk omdat je ’t voor een intensieve dag goed kunt gebruiken, dacht ze zelf….
We rijden weer verder vanaf Dunedin. Eigenlijk hebben we Dunedin zelf niet eens goed gezien. Als je er aan komt vanaf het Noordereiland ziet het eruit als een megagrote, uitgebreide stad.
Overal zie je de typische vrijstaande -woningen -met – tuin. In allerlei kleuren, soorten & maten. Heerlijk! Geen een (sgezinswoningen) heids worst – woningen. Het links rijden gaat al vrij goed. Omdat de snelwegen niet zo druk zijn gaat ’t ook erg gemakkelijk. We rijden de “scenic route” naar Invercargill.
Onderweg bekijken we de sights: Kakapoint (-) Nuggetpoint met lighthouse (+++!) Purakoanuifalls (+++) Mataifalls (horseshoefalls) (++) Florence hill (+) (je komt erlangs) Een meertje Lake Wilkie (+/-) Tunnel hill (+/-) Het Kakapoint stelt niets voor: een dorpje. Nuggetpoint is echt een supermooi uitzicht over de zee met een aantal rotsen erin (lijkt op de 12 apostels in Aussie) en een vuurtoren. De watervallen bevinden zich in het (“tropische”) regenwoud: heel erg mooi. Onderweg naar en vanaf deze punten ziet het er ook steeds mooier uit. Op een aantal punten zou je ook pinguïns moeten kunnen zien, maar deze komen pas laat in de middag aan wal. Begin in de avond komen we in een grijs & rustig Invergargill aan. Waaien en regenen. We drinken in een eetgelegenheid en eten daar fish, chips % salad (bean sprouts die nog in het dopje zitten) We zijn gevuld maar lekker is anders.

12 oktober 2002
Zaterdag. Ik schrijf het maar even op, want je leeft hier helemaal zonder kalender. Vandaag is vandaag en morgen is later. Je bent eigenlijk zoveel bezig met reizen dat ‘k niet moet vergeten ook vakantie te vieren. Ik maak me er niet druk om, want je bent met zulke andere dingen dan normaal bezig dat ’t als vanzelf gaat.
-Gelukkig- heb ik van tevoren niet teveel nagedacht over hoe we (pa, ma, moi) het met elkaar zouden redden. Anders had ik het misschien niet eens gedaan. Natuurlijk zijn er over en weer wat irritaties maar gelukkig binnen de perken. Toch vind ik ’t nog vrij goed gaan. Ik had gedacht dat mama meer last van wagenziekte zou hebben. Dat valt erg mee (zelfs zonder pilletjes) en veel dingen willen we samen zien; dat scheelt met kiezen!
Vanochtend hebben we in een folder (gisteren van de campingbeheerder gekregen) bekeken wat we vandaag willen gaan zien. Monkey Island (+), Mc Cracken’s rest bij de weg (+), Clifden suspension bridge (++) bij de weg manaroa river (+/-) bij de weg.
Helaas hebben we een aantal dingen niet gevonden die wel op de kaart stonden. Door Te Anau heengereden en in 2,5 uur naar Milford Sound gereden. Prachtige bergen, sneeuw en natuur! Uitzichten! Nadat we navraag bij de infobalie hebben gedaan liepen we naar Bowen falls. Een prachtige waterval! ’s Avonds het restje van eergisteren gegeten; met kumara, een soort inheemse zoete aardappel: heerlijk! Daarna maakte ik nog een keer een wandeling naar de waterval en heb hier heerlijk met God kunnen praten. De sterren ’s avonds waren prachtig! Omdat de maan scheen was ’t nog iets te licht om alles goed te kunnen bekijken.

13 oktober 2002
Inmiddels ook al kennis gemaakt met de beruchte sandfly. Een irritant klein vliegje dat in grote getale voorkomt en graag op je komt vliegen. Oh ja en alleen de vrouwtjes steken……. ’s Ochtends gaan we met de boot op weg door Milford Sound. Omdat ik constant met de (foto)camera bezig ben ik niet erg onder de indruk van de fjorden. Op de terugweg probeer ik wat meer van te genieten. Dat mag ook wel, ’t kost me een lieve duit! $45,- We rijden terug naar Te Anau waar we in een cafe’tje lunchen. Daarna een plas in een volautomatische wc, nou ja, de deur dan….
Wandeling door de garden en toen een boodschap doen. Onderweg naar Queenstown even gestopt bij de weg bij een oude stoomlocomotief. ’s Avonds even door Queenstown gelopen en even de kiwidewaardyahoo.co.nz mail gecheckt. Nieuws over het overlijden van Claus en de gevallen LPF. In Queenstown zie je veel japanners en een aantal souvenirshops waren nog open, een zielig vouwtjeseend gezien (bijna dood) en een bakkie koffie bij de subway.

14 oktober 2002
Big day today! We hebben een dagje vrijgenomen van het rijden op de weg. We blijven in Queenstown. Toen het zeker werd dat we naar Nieuw-Zeeland zouden gaan zat er achter in mijn hoofd het idee dat ik dan in Queenstown wilde gaan bungee jumpen. Dus zijn we dat ’s ochtends gaan bestellen. Je wordt in deze stad zowat doodgegooid (?!) met informatie & boekingen voor “shot over”jet (shot over = een rivier) Skydiving/surfing, bungee jumping, parasail/gliding, raften etc. enz. usw.
Ik moest me om 12.15 melden op de brug war gebungeed werd. Kawarauriverbridge. Wij met de campervan er naar toe rijden. Eerst kwamen we vast te zitten in een file omdat er aan de weg werd gewerkt, daarna dacht ik dat we een afslag hadden gemist, wat na 5km. terugrijden toch niet zo bleek, kwamen we om 12.18 aan. Het was gelukkig geen probleem. Eerst aanmelden: kijken of ik geen ziektes had of zwanger was, wegen (met kleren) 76 werd er groot op m’n handen geschreven. Ik kreeg een kaartje mee, instrueerde Jan hoe ie de camera moest vasthouden en liep naar het schavot. Twee Nederlandse gozers kwamen erbij staan en we babbelde wat over het bungeeen.
Toen was het mijn beurt. Ik moest bij de >75 kg poort gaan staan. Ik werd op mijn gemak gesteld door de bungee-medewerkers terwijl er een m’n voeten in een handdoek wikkelde. Toen een aantal touwen er omheen en deze werden verbonden aan het bungee elastiek. Naar voren schuifelen op het plankje, even zwaaien naar het publiek, recht vooruit kijken naar de andere brug en op de 5e tel een duik in de diepte maken. Het eerste gevoel wat dan naar boven komt is misschien nog het best te beschrijven als wanneer je
tijdens een droom iets doet wat niet kan: vliegen of zo. Adem ik, oh nee, dat kan helemaal niet goed gaan: ik val! Halverwege ben je bekomen van de schrik en duik je met je handen in het koude rivierwater. Yee ha! Kort, duur, maar krachtig! ’s Middags gelunched en door het park gewandeld. ’s Avonds bij de Mandarin uit eten geweest. Ik ben daarna nog even alleen het hardrock café ingedoken (karaoke avond).

15 oktober 2002
Vanochtend op tijd vertrokken naar Haast. We reden om 8.45 weg maar helaas waren ze net buiten Queenstown bezig met werkzaamheden zodat we een half uur moesten wachten. (rotsen bewerken zodat ze de volgende dag met springstof gevaarlijke brokken konden weghalen) Onderweg een aantal dingen gezien: Roaring meg (een stukje woeste rivier). Een ongeroerd meer, Lake Dunstan, waardoor de berg 2x (spiegel) te zien was. (Dit was bij de 45th parallel). We lunchten bij een mooie rivier maar konden helaas niet buiten zitten vanwege die vervelende sandflies. Voor, op en na de Haastpass is het erg prachtig! Haast is een miniem dorpje (zal in de toekomst wel veel groter zijn (worden). Even op de beach gekeken. In het begin van de avond kwamen we in Fox Glacier aan. Prachtige stijlen wanden en witblauw ijs. Later op de avond kwamen we aan bij ons top 10 park bij Franz Jozef Glacier. Dat doen we morgen.

16 oktober 2002
Lekker lang(er) geslapen. Vandaag staat dus de Franz Jozef Glacier op het programma. Na het ontbijt rijden we naar het centrum (2 straten, dit is tevens de hele stad) waar we bij het infocentrum informeren naar een guided tour. $50 voor een halve dag. Oef da’s nieniks….. Ik zal de tour alleen gaan doen en mum & dad doen een eigen wandeling. Na wat door het dorpje gelopen te hebben, besloten we een kop koffie te drinken. Het regende pijpenstelen; ideaal weer dus om een looptour te doen (ahum). Even naar de supermarkt en toen verzameld voor de tour. Drie andere mensen gaan ook mee; Tom, 30 jaar, uit Londen, Elizabeth, dochter van Brian en Brian, 70 jaar, uit Auckland. We krijgen 2 paar sokken, spikeschoenen, wollen handschoenen, overhandschoenen & een muts, ook een regenjas & broek. Met een busje worden we richting de gletscher gereden. De sfeer zit er goed in: iedereen is lekker aan het kletsen.
Het eerste stuk naar de gletscher toe lopen Jan & Cilia mee op uitnodiging van onze gids Nick, 19 jaar. Hij vertelt wanneer de gletscher is ontstaan en dat deze enkele 100en jaren geleden zelfs meteen in zee lag. Elke dag verandert ie. Soms een voet erbij of eraf. Vandaag zal er zeker weten een paar voet van af zijn gegaan, want het regent behoorlijk. We klimmen op, door de organisatie, uit de gletscher gehakte treden naar boven en zien daar een prachtig uitzicht over het dal, watervallen en de gletscher zelf.
Aan het einde van de tour is iedereen zeiknat maar wel voldaan. Nick vraagt of we met z’n allen een pizza gaan eten & wat gaan drinken in het blue ice café. Doen we. Eerst douchen en omkleden. Na pizza. 3 likeur-mixjes en gezellige babbels loop ik s avond 2 km over de weg terug naar m’n camperbed.

17 oktober 2002
Weer reizen vandaag. Na de (meestal) 2-dagelijkse routine van: water bijvullen (100 liter) grijs water (afwaswater) weg laten lopen (105 liter) en het chemisch toilet legen, stroomkabel binnenhalen en het gas afsluiten kunnen we vertrekken. Verder naar het noorden, richting Greymouth. Onderweg enkele keer gestopt om wat te bekijken.
In Greymouth zoeken we ’t zelfde eettentje weer op maar helaas is dezelfde mevrouw er niet. We rijden verder naar Punakaiki. Als de caravan staat lopen we over het strand in de richting van de sites van Punakaiki: Pancakerocks & blowholes. Zien er erg gaaf uit! Ook de grot is leuk om te zien. ’s Avonds spelen we een potje scrabble. Op de achtergrond hoor ik nu de zee op het strand beuken. Maar er is hier geen zuchtje wind! ’s Nachts plenste het werkelijk! Ik ben er een paar keer wakker van geworden.

18 oktober 2002
Op ons ochtendprogramma na het ontbijt stond een fikse wandeling langs de Prororarivier. Een, door de regen van afgelopen nacht, nogal drassig pad voerde ons mee door een prachtig tropisch bos. Ik vraag mezelf telkens af wat het verschil nu is met een bos bij ons thuis. Ik denk dat ik het weet: een tropisch bos heeft veen verschillende soorten bomen, struiken en planten gemengd dicht op elkaar staan. De bossen in Nederland die ik ken zijn juist het tegenovergestelde: enkele soorten bomen (soms planten) staan veelal in groepen (geordend) los van elkaar. De tocht duurde 2,5 uur!
Brian, de man van 70 waarmee ik de Gletschertocht heb gelopen, vertelde in het café die avond over z’n leven. Hij heeft z’n hele leven al in Nieuw-Zeeland gewoond. Tien kinderen en nu 16 kleinkinderen gekregen. Hij zag zichzelf als “provider” voor het gezin. Hij leerde z’n vrouw kennen en binnen een half jaar waren ze getrouwd. Na het overlijden van z’n vrouw (9 maanden erna) kreeg hij een relatie met een Aziatische dame en trouwde ermee snel! We rijden door de bergen naar het noorden. Bochten nemen is best lastig.
We stoppen in Westport waar we lunchen. Cilia: hamsalade, Jan ? en Dennis moest even wachten maar krijgt uiteindelijk vis met patat. We stoppen onderweg bij “the longest swingbridge” van Nieuw-Zeeland. Jaja ’t zal wel. Alles prijzen ze aan zodat de toeristen maar komen. Voor $5 mogen we lopend heen en weer, als we $25 uittellen kun je via een stoeltje terug sjezen en voor maar $35 zelfs als superman zweven! Dat, doen we dus niet. Aan de andere kant van de brug kunnen we een stukje lopen (15 min) langs “historic” goldminespullen. Ach, dat was wel leuk. In het winkeltje lieten ze ons nog wat gevonden goud zien (prijzen vanaf $90) 23,5 karaats. We komen in Richmond Top 10 park aan en
shoppen nog even. De was, internet en een licht diner. De pizzapunten die ik in het café niet op kon (de 16e) werden toen netjes in een doosje gedaan zodat ik ze mee kon nemen! Dat vond ik een goeie!

19 oktober 2002
De dagen schieten als kogels voorbij. Je hebt er zowat geen tijd voor om ze te overdenken. Vandaar dat we -meestal tijdens de lunch- even een geheugenspelletje doen: wat hebben we ook al weer wanneer gedaan tijdens de vakantie. Da’s een goeie, want ik onthoud er steeds meer door! Jan heeft er de meeste moeite mee.
Die heeft gisteren pas voor het eerst de kaart van NZ gezien… Het opbreken gaat al lekker soepel. Alles in de caravan op een plaats waar ’t niet kan omvallen en stroom en gas afgesloten dan kunnen we gaan. Gisteren vertelde onze gastvrouw dat er vandaag een markt in Nelson vanaf 9.00 is. Daar gaan we even een kijkje nemen. Erg gezellig! Kraampjes met oliebollen en vliegtuigjes (enz) van blik en veel art & craft” kraampjes. Wat me opvalt is dat er erg veel New Age spullen te vinden zijn.
We rijden door naar het Abel Tasman park. Daar lunchen we en maken een wandeling langs de kust. Van een naar zeestromend riviertje maak ik dammen en geulen. Het zonnetje schijnt heerlijk. We rijden door naar Pohaka. Onderweg genieten van Hawkes Lookout. Wat een pokke eind zeg!
Totaal 50 km. waarvan de eerste 15 door de bergen: oef! We staan vlakbij de zee en worden hier alleen door en aantal bomen/struiken afgescheiden. Ik vond het Abel Tasman park erg mooi & afwisselend: de zee: mooi groen blauw, strand: bij eb kilometers lang en bij vloed weinig stroming waardoor een aantal mensen bij eb stenen in letters hebben neergelegd. Door de lage stroming blijven ze gewoon liggen. Natuur: afwisselend en verrassend; schelpen, stenen, bomen: erg mooi! We liepen over het eb-strand naar het pad toen er een zwarte vogel met lange rode snavel aan kwam kwetteren. Jan liep er meteen naar toe maar ik riep dat we weg moesten gaan. Jan liep nog verder en het beestje
schreeuwde nog harder. Toen we met de staart tussen de benen wegliepen kalmeerde die. We waren ook 2 dames tegengekomen die mosselen (met gewone schelpen) hadden gevangen en vanavond gingen oppeuzelen.

20 oktober 2002
Oef, helaas opnieuw, niet vanwege de afstand maar dat het regent. We gaan een wandeling maken naar de Wainui Falls. Nou ja, toch maar doen. Vreemd genoeg staan de falls niet erg goed (op dezelfde manier als andere sights) aangegeven. ’t Zal dan ook niet zoveel voorstellen. Maar dat is niet waar. Waarschijnlijk door de regen, blijkt na 40 minuten lopen, zijn de watervallen nu juist op zijn mooist!
Als we terug zijn in Takaka wordt het ineens super mooi weer. Met 17 graden lunchen we in een artistiek “café” en daarna genieten we heerlijk in een parkje op een bankje van de zon! Natuurlijk gevolgd door weer een flinke rit in de auto door de bergen. Nog even pinnen in Appleby (?) en een sundae icecream in Nelson. We zullen overnachten in Havelock. Omdat we geen eten voor vanavond hebben ingekocht gaan we een restaurantje zoeken. Op de hoek van waar we verblijven is een kiprestaurantje. Ik neem vis.
Supergrote portie met friet, sla en 5 soorten fruit/groente & dat voor maar $10 is echt een koopje. We kijken ondertussen naar fearfactor (bah). Nog een wandeling naar de haven gemaakt waar de maan prachtig in het water scheen!!!!!

21 oktober 2002
Boodschappen staan als eerste op het programma. Daarna proberen we in 1 keer naar Marlborough Sounds te rijden maar dit lukt niet helemaal. Eerst rijden we 30 km naar het zuiden (Renwick) voor we erachter komen dat ’t niet klopt, hup en verder terug naar Linkwater. Daar nemen we een afslag maar na een uur alleen maar door de bergen te hebben gereden besluiten we terug te gaan. Onderweg nog wel een klein wandelingetje naar Governorsbay-strandje en een vaag strandje bij Sherraton (= een piepklein plaatsje). Uiteindelijk gaan we door naar Picton waar we maar een beetje rondslenteren. Helemaal uitgestorven. Lunch in “Toads ’n Turtles”cafe, tickets voor de bootreis van morgen opgehaald en even in het park van de zon & wind genoten. Daar kregen 2 eenden (m) het aan de stok met elkaar om een vrouwtjeseend. Omdat we niet precies weten wat we moeten doen gaan we terug naar de camper. Mama kookt pasta. We sommen in 3 kwartier op wat we allemaal tot nu toe gedaan hebben om ons geheugen op te frissen. Vooral Jan heeft dit nodig. Twee agenten kloppen op de deur, oeps! Het blijkt dat de parkeerplaats waar we opstaan niet als overnachtingsplaats gebruikt mag worden. We vertrekken naar een campervanpark bij Nelsonsquare. Daar kijk ik nog even tv samen met een stel uit Melbourne (m: Guus uit Hillegom) (v: Bribane).

22 oktober 2002
Oh wat lekker; zo vroeg opstaan. 04:15 gaat m’n horloge af. Eerder die nacht stond één van mijn lieftallige ouders ook al naast ’t bed om een plasje te gaan doen (zoals gewoon). Dit keer was het voor mij toch anders: adrenaline spoot door m’n lijf heen omdat ik dacht dat we al moesten opstaan. Dus niet. We reden naar de boot en checkten in. De overtocht verliep verder erg rustig: tv gekeken en wat geslapen. Wellington was daarentegen dynamischer: een grotere stad dan wat we tot nu toe waren tegengekomen. (flats!) We zetten de camper bij het Te Papa museum en liepen de stad in. Een extra videobandje gekocht ( 5 uur toch niet genoeg?) en een internet- (groot aangeprezen als e-mail) hok binnengestapt.
Waarschijnlijk een project van een aantal tieners. Mail gecheckt & geschreven. Toen naar het Museum: in 1 woorden: te groot om even doorheen te lopen & daarvoor ook te mooi. Helaas maar we moesten dit gratis (!) museum al snel achter ons laten. Niet voordat Cilia & Jan in de viRtua-Bungee jump Machine een sprong in het diepe waagden….. In zowat 1 ruk doorgereden naar Napier: Art Deco Stad van N.Z. In het Top 10 Park aangekomen besluiten we hier in het restaurant te eten: Heerlijk! We ontmoeten een stel Nederlanders die van Noord naar Zuid reizen. Later die avond wisselen we ervaringen uit.

23 oktober 2002
Neepier gaan we als Art-Decostad verder verkennen. In 1930 is de stad door een vulkaan getroffen en het commerciële hart is herbouwd in deze kunststijl. Dit is erg leuk gedaan. Sommige winkeliers hebben ook wat extra’s gedaan om deze sfeer uit te stralen. Het strand is niet zo aantrekkelijk: allemaal steentjes. Erg gek waren wel de golven, 1 hele lange golf over ’t hele strand.
Het rijden gaat nu als vanzelf. Ik heb geen moeite meer met links rijden. Soms, als we wat lang achter elkaar rijden, wat last van slaap. De persoon die achterin zit, op de bank is een beetje de pineut. Zeker als we door de bergen rijden wordt je helemaal door elkaar geschud. Ik ga dan liggen & slapen: geen probleem met wagenziekte!
In Taupo hebben we rondgelopen na boodschappen bij de Pak ’n Save supermarkt ingekocht te hebben. Niets spannends. Verder naar Roturua gereden en onderweg een leuke waterval en mudpools gezien. Die mudpools zien er uit als een grijze pruttelende pan erwtensoep. Het ruikt daar ook naar. (zwavel)

24 oktober 2002
Vandaag staat geheel in het teken van cultuur. De maoricultuur wel te verstaan. ’s Ochtends kloppen we aan op de deur van Whakarewarewatangaoteopetauaawahiao
of wel de Nieuw-Zeeland Maori Arts & Crafts institute. Ingekort wordt het ook wel het “Whakarewarewa” genoemd, of nog korter: “Whaka”. We kregen een rondleiding langs
handwerk(ers) en kunstwerken en deze omgeving met mudpools & geisers. Daarna kregen we een traditionele welkomstdans te zien (zie video). In het hele park hing de “erwtensoep-lucht’. In het park is ook een kiwivogel display met echte kiwi’s. Je gaat een donkere kamer in en dan wijzen ze een hoopje aan dat nog het meest weg heeft van een ronde, lichtgrijze steen. Jan vond het allemaal maar nep. Alle mensen hier zijn erg aardig en behulpzaam. Ik heb wel 1000 vragen maar vind het best moeilijk ze te stellen
(“heb je weer zo’n toerist hoor ik ze al denken”). $20 was de toegang maar we zijn dik tevreden met wat we gezien hebben. Dit park was in 1960 opgezet omdat er een verval van Maorocultuur dreigde. Na ’t vinden van ons tweede standplaats in Rotorua gingen we terug naar het Whakarewarewa park om een echte hangi – of feest – mee te maken. Eerst dezelfde ceremonie als vanmorgen, daarna krijgsdansen. De afsluiting van de avond bestond uit een maaltijd, erg goed verzorgd met vis, vlees enz. Ik raakte in gesprek met een
moeder en zoon: Lindt Goedhart uit Zuid Afrika maar was nu geëmigreerd naar NZ en z’n moeder was op bezoek. We hadden het o.a. ook over het verschil in dans tussen de Zulu’s & Maori”s. Erg gezellig! Kia Ora (= uitspraak: kjaora) betekent: hallo/welkom/bedankt.

25 oktober 2002
Via Whangamato rijden we naar het noorden. In de regen lopen we een “walk” Twin Kauri reserve. Aan het einde van de wandeling blijkt het om 2 bomen te gaan. Na de wandeling was het droog. Aangekomen bij Hotwaterbeach dachten we eerst dat we tijdens ’t verkeerde getijde gekomen waren, maar toen we even verderop liepen was jong & oud bezig met het graven van kuilen in het zand. Het leken wel de Kalkterassen van Pamukkale. Eerst met je voeten de juiste plaats (=niet overal) op het strand voelen en dan graven.
Cathedral Cove lag nog iets noordelijker en je moest er 40 minuten voor uittrekken om er naar toe te wandelen. Met wat aandringen van mijn kant (het was nl. al half 5) hebben we het toch gedaan. Een schot in de roos want ’t waren een aantal prachtige uitzichten en aan ’t het eind was het strand met onverwachts een tweetal orca’s! Met wat moeite op de video genomen. Toen ze weg waren bleek er ook nog een cathedral cave, en wat voor een: groot!
Om kwart voor acht kwamen we in het plaatsje Miranda en het gelijknamige park aan. Na het eten heerlijke omavingerrimpels gekregen in de hotwaterpool (met mineralen). En m’n schoenen vergeten, die haalde ik de volgende dag op.

26 oktober 2002
De hele dag spookt ’t door m’n hoofd dat we dinsdag gaan vertrekken. Eigenlijk wil ik dat nog niet maar aan de andere kant vind ik ’t nu ook wel genoeg. Ben ’t reizen (lees:rijden) nu zat geworden. Herinneringen opstapelen en terugvinden wordt steeds moeilijker na zo’n grote reis. Gelukkig heb ik alles met tijdstip in m’n organiser genoteerd. ‘k Heb grote plannen met de 5 fotorolletjes vol en 4 videobandjes als ik thuis ben, of die plannen lukken………. Maar goed het is nu zaterdag en nog geen dinsdag. We rijden uit het plaatsje Miranda zonder ontbijt: geen brood meer. Dus stoppen we onderweg bij de Mc voor ontbijt (pancakes) Het begint te regenen en te hozen als we door Auckland rijden. Op het moment dat de 2x 2baansweg naar een 2x 1 baansweg versmald ontstaat er een file van wel 1,5 km. Net als gisteravond zijn dit mensen die Auckland uitvluchten voor het extra lange weekend door Labourday op maandag. Trouwens, wat ik erg gek vind, dat ik eigenlijk over het algemeen niet veel trek in eten heb. Kan natuurlijk komen door het vele zitten en zo. We eten ’s middags voornamelijk buiten de deur en dat is dan een pie of broodje gezond of zo….
Begin van de middag doen we een wandeling van een uur. Nou ja, wandeling het is meer klimwerk. Een klim naar een lookout point van Dome forest. De klim is langer dan we dachten en de lookout minder fraai. Ach, we zijn d’r even uit geweest. Het landschap onderweg is leuk en gevarieerd en gelukkig geen zware bergweg.
Half drie komen we in Whangarei aan. Valt eigelijk tegen, we hoopten vandaag in de Bay of Islands te zitten. Dat gaat dus niet lukken. Na supermarktbezoeken en een Top 10 Parkplaats gereserveerd (hoe noordelijker hoe duurder!) Wilden we nog even in het wilde namiddagleven van Whangarei gaan duiken; is alles dicht!
We kunnen nog 10 minuten e-mail checken maar daar houd ’t op…. Dan maar terug naar het park. Daar getrampolinespringt. ’s Avonds niets gegeten, omdat ’s middags de lunch nogal laat was. Alvast wat video bekeken wat ik tot nu toe heb geschoten. Gisteravond in het mineraalbad hoorde ik twee dames met elkaar babbelen over 2 fish & chips zaken. Welke nu de beste/goed was. Kwam mij ’n beetje vreemd over. Als we ’t over een snackbar hebben is ’t tussen neus en lippen door maar 10 minuten……

27 oktober 2002
Omdat ’t zondag is proberen we een kerk te vinden om naar toe te gaan. Helaas alle kerken beginnen later of zijn al begonnen. We gaan naar de Whangareifalls. Best leuke toeristische attractie. Al sinds begin vorige eeuw. Dit was helaas het noordelijkste puntje van Nieuw-Zeeland wat we zullen meemaken. De Bay of Islands stond ook op het programma maar was toch te ver rijden. Daarom rijden we nu naar het zuiden. Waipu Cove: Een zaak met een Take Away zaak, een grasveldstrand en zee.
Ondanks de slechte weersverwachting schijnt het zonnetje en genieten we een uurtje daarvan. FF lunchen en dan verder richting Auckland. We rijden nog eenrondje in Puhoi, wat een historic village zou moeten zijn, maar daar valt niets te zien of te beleven. De 2/3 baanssnelweg voert ons naar een suburb van Auckland: Manukau. Zoals nu routine is geworden schrijven we onze naam: De Waard, afkomst Netherlands, registratienummer (kenteken) AER 972 Aantal personen: 3 in het boek van de receptie van ons laatste Top 10 Holidaypark. Een bezoekje aan Mc Café om de laatste e-mail te kunnen schrijven aan de vrienden en familie thuis.
Als ik nog eens terug lees over de bungeejump en erover nadenk vond ik het eigenlijk niet eens zo spannend. Waarschijnlijk omdat ’t allemaal zo routinematig & snel ging. Ik moest naar de overkant kijken (waar een brug was) en vooral niet naar beneden. Ik denk dat voor mij daar de kick zou zijn. Vanavond in de keuken nog een nogal gecompliceerde moorzaak op Sky TV bekeken. Gepland wat we morgen gaan doen. In ieder geval Mount Eden beklimmen (met de camper) en ’s middags …. Dat lees je vast morgen wel.

28 oktober 2002
Nadat we om 10.00 uur klaar waren met alle spullen in de campervan op te ruimen belden we naar Los Angeles om het hostel daar te regelen. Daarna inchecken in het motel (self support) ruimte van hetzelfde park. Ja…en toen the search for Mount Eden. Een beetje overdreven opgeschreven, maar het duurde van 11.30 tot 12.45 voor we ‘m gevonden hadden. We hadden een kaart van Auckland van het camperpark gekregen maar die bleek (later) niet goed te zijn. Toen we nl bij een berg aangekomen waren en voor zekerheid navroegen bleek ’t toch niet Eden te zijn. En ze vonden de kaart ook erg “funny”. Uiteindelijk toch het fantastisch uitzicht gezien! En bijzonder was de krater: een
ingedeukte top van een berg. Op de terugweg nog bij een aantal winkeltjes (2$ shop) gestopt om te kijken voor kado’s en glazen die we gebroken hadden (we=Jan). Toch nog even langs Mc Café om op internet naar de Telegraaf te kijken omdat we vanmorgen van Maresja een smsje hadden gekregen dat ’t zwaar stormde (windkracht 11). Terug bij het park de camper verder uitgeruimd & schoongemaakt. Toen naar Maui gereden. We waren er precies om 17.00 uur maar moesten meer dan 45 minuten wachten voordat iemand
binnen 3 minuten onze camper goedgekeurd had. Met een taxi terug naar het campingmotel. Rundvlees met blackbean sauce en sperciebonen klaargemaakt. Tv gekeken en het eerste videobandje gezien.

29 oktober 2002  – dag 1 –
Lekker geslapen boven in het stapelbed. Om half 10 was het ontbijt op, de kamer opgeruimd en iedereen bepakt en bezakt. We mochten onze koffers in het achterkantoortje neerzetten. Voor $16,- met de bus naar het centrum: DownTown. Tja en als je er eenmaal na een uur bent aangekomen, wat moet je dan….. We besloten eerst naar de restauranttoren te gaan. Toch maar niet omhoog: $15,- p.p. Je kon er ook vanaf bungeeen, 192 meter. De prijs hiervan verstopten ze erg goed. Waarschijnlijk beschamend
duur. Verder naar de haven en daar even gewandeld. Toen nog de souvenirshops afgestruind en als laatste in een Asian food court Maleisische noodles gegeten voor maar $ 7,- per persoon!! Hup met de bus terug naar het park en met de taxi naar de luchthaven. De hele routine dan met inchecken, paspoort en bagagecontrole is overbekend. Toch nog twee prangende Nieuw-Zeelandse vragen stellen aan de laatste Nieuw-Zeelanders die we in Nieuw-Zeeland tegenkomen. Aan een man van de bewaking vroeg ik waar de heggen op de
landerijen voor dienden. Hij vertelde me dat ze voor windbreking en een beetje voor afscheiding dienen. Een grondstewardess vertelde me dat de struik met stekels en gele, naar kokos ruikende bloemen heet en dat het eigenlijk een plaag is die ze proberen te bestrijden. De plant die we dus in heel Nieuw-Zeeland hebben gezien en zelfs mooi vonden en lekker vonden ruiken………..is eigenlijk onkruid! Nou ja. Toch nog een keertje Frijan Hanemaayer proberen te bellen. Dit lukte steeds niet. Gelukt! Maar ik moet het kort houden want ’t vliegtuig vertrekt zo. En daarin zit ik dit nu te schrijven. Net eten op en met 2 dekens proberen te slapen. Opnieuw zien we de films Ice Age en K9 en Op naar……..

29 oktober 2002  – dag 2 –
Los Angeles, Venice Beach.
Ik heb vandaag het genoegen dinsdag de 29ste voor de 2e keer mee te maken. Omdat we terug in de tijd vliegen en over de datumgrens….
We komen aan op het vliegveld en bellen met het hostel. Over 20 minuten weer bellen, ok. Dan krijg ik Ian aan de lijn en hij komt ons binnen 20 minuten ophalen: free airport pick up. Dat werd dus uiteindelijk binnen 45 minuten. Nou ja, we zijn ieder geval nu in Venice Beach. Ian vertelde ons alle inns en outs over het hostel.
We besluiten naar de beach te lopen. ± 30 minuten down the street. Het strand is erg stil en ….. waarom is er niemand in het water ondanks dat het weer best lekker is? Jan gaat het water proberen: koud! We blijven lekker op het strand luieren. Via de Venice canals & bruggen lopen we terug naar het hostel en verder naar een mall in de buurt. Daar lopen we Ruby’s (restaurant) tegen ’t lijf en besluiten daar te gaan eten. Heerlijk gegeten! Teug in het hostel raken we aan de praat met Amos, David & . Ze gaan voor een jaar naar Nieuw-Zeeland. Nadat we best een tijdje leuk in de hal hebben gekletst besluiten we vroeg het bed in te duiken. Morgen weer vroeg op: 4.30! Over het algemeen was de routine als we bij een camping aankwamen, dat Cilia & Jan de keuken, douches en toiletten gingen inspecteren en deden daarna verslag. Of het wel schoon genoeg was (dit was vrijwel overal) en lekkere douches en of het wel/niet netjes was….

30 oktober 2002
Gaap….. aardig geslapen. Om 2 uur wakker geworden omdat ik dacht dat we al moesten gaan. De taxi bracht ons snel naar LAX (Los Angeles Airport) We zagen geen (bij United) rij staan voor de balie dus probeerden we binnen door naar United gedeelte 7 te gaan maar halverwege bleek dat je moest omlopen dus wij met zware koffers buitenom naar 7 gelopen. Dat bleken alleen domestic (inlandse) vluchten te zijn. Wij weer terug naar 6, maar die gingen pas om 6.00 uur open. 30 minuten wachten dus. Vanuit LA naar Washington gevlogen en daar 1½ uur gewacht (bagage was doorgelabeld) en toen doorgevlogen naar Schiphol. Reisdagje dus.

31 oktober 2002
’s Nachts in het vliegtuig kregen we binnen 6 uur tijd een snack, drinken, diner, drinken en ontbijt, drinken en….oh ja, we moesten ook nog even slapen. Omdat ik K9 the widowmaker wilde zien was dat maar 2 uurtjes. Maresja, Ramon & Lucy wachtten ons op op het vliegveld! Bij Jan & Cilia thuis kregen we gebak en wisselden we verhalen uit. Daarna Roekie ophalen, die erg blij was ons te zien. Thuisgekomen dacht ik maar aan 1 ding: even slapen. Na mail checken had ik m’n wekker op 1½ uur gezet, maar niet aan!
Stom! Vijf uur schrok ik wakker. Ik zou mama ophalen om naar Maresja te gaan eten. Jan had een afscheidsfeestje van Jan Koole en Ramon een werkbespreking. Snel nog even fotorolletjes wegbrengen en Spaghetti eten bij Barten. ’s Avonds tv gekeken. En nu…snel slapen! 22.56